Ik ga Religiewetenschappen studeren. Bijna een jaar lang zag het er in mijn hoofd uit als het bovenstaande plaatje
Ik ben er uit!
schrijven
korte, fictiestukjes die ik schrijf
weg
dagboek van kleine en grote bewustwordingen: okselhaar
Sinds een paar maanden scheer ik mijn oksels niet meer. Een paar sprietjes hier en daar verschenen de eerste paar weken op het stukje vel onder mijn oksel. Bij andere mensen vond ik dat altijd best aantrekkelijk, en bij mezelf vond ik het stiekem ook best leuk.
ode aan de liefde
Laatst zag ik in het Filmhuis ‘Call Me By Your Name’ een film over een intense zomerliefde tussen twee jongens. Met open ogen, en stil verlangen keek ik naar de prille, ontluikende en uiteindelijk allesverwoestende liefde die zich op het scherm voordeed. De beelden ontwaakten iets in mij, in mij voelde ik iets knagen. Misschien omdat, momenteel mijn hart zich niet overlaadt met denkbeeldige hartjes en mijn buik met fladderende vlinders. Read more
Aan alles komt een einde
We’re all gonna die, we’re all gonna die’ zingt Sufjan Stevens me vanuit mijn oortjes toe op de weg naar huis. Ik had net mijn 94-jarige vriendin bezocht die in een verzorgingstehuis een paar dorpen verderop woont, die ik sinds vorig jaar kerst ken. Ze vertelt me vaak over vroeger, haar baan in een kantoor, haar collega die altijd met haar werk naar de baas ging, maar gelukkig na een poosje werd ontslagen, haar broers en zussen, die op dansles zaten en soms stiekem op de gang van haar ouderlijk huis dansten, haar vele huisdieren en haar moeder, met wie ze een heel goede band had. En altijd vermeldt ze Amsterdam, waar ze de grootste periode van haar leven heeft gewoond. Ik vertel haar dat ik morgen naar Amsterdam ga, waar ik met een vriend heb afgesproken. ‘Mijn familie woont in Amsterdam, maar die zijn allemaal dood’ zegt ze terug.
Het moet een vreemd gevoel zijn, om als enige getuige van een voorbije wereld over te blijven.